Column: ''Profvoetballers gedragen zich tenminste, die houden wc-rollen hoog''

Omdat vooruitkijken amper zin heeft en ­­­­­­in-het-nu-leven stomvervelend of angstaanjagend kan zijn, blik ik veel terug. Zo kwam oom Jan voorbij. Op een voetbalveldje was hij de enige met blote voeten, zo had hij het op Java geleerd. Omdat de wildebras de ballen verstand had van voetbal maar toch zijn geluk wilde beproeven, had hij een tactiek verzonnen die hem miljonair zou maken.

Ik mocht als kind weleens helpen bij het invullen van zijn totoformulier. Maar hij duldde alleen overwinningen. Hij vulde nooit drietjes in, tegenwoordig een X, een gelijkspel. Zo verhoogde hij de winstkans, wist hij. Rijk is hij nooit geworden, nu is hij dement.

Ja hoor! Het vaccin tegen corona is gevonden. Je moet dus je handen met wodka wassen, en je moet het spul drinken, 40-50 milliliter per dag is voldoende om het ­virus te doden. Dat zegt Aleksandr Loekasjenko, een man met een snor.

Nee, hij is geen viroloog. Maar wat zou het? Zijn we niet allemaal een beetje Ab Osterhaus? Loekasjenko is sinds 1994 het staatshoofd van Wit-Rusland. Toen er wat bijdehandjes beweerden dat het onkies is om de nationale voetbalcompetitie in Wit-Rusland van start te laten gaan in een wereld vol corona, kwam Loekasjenko – zijn idool is Stalin – met De Oplossing voor de coronacrisis. Wodka dus. Het zou me niet verbazen als de kritische vragenstellers nog tijdens de wedstrijd tussen landskampioen ­Dinamo Brest en FC Smolevitsji (een verrassende 1-1) in een kerker zijn ontdaan van tong, scrotum en/of vingernagels – want een almachtige leider hoor je niet tegen te spreken. In Wit-Rusland ­(ze hebben nog geen coronadoden, beweren ze) voetballen ze deze weken lekker door, alles erop ­en eraan, met kindjes het veld op, handen geven, publiek erbij en in het veld natuurlijk pure mandekking met spuug­incidenten.

Serieus. Wat een verademing om in Nederland te mogen wonen. Ik ben niet het dweepzieke type. Als iemand tegen me zegt ‘je moet dit of je moet dat’, dan weiger ik dat. Ik ben een anti-autoritair wezen, maar naar Mark Rutte luister ik gedwee. De premier heeft de ballen verstand van voetbal, maar hij dringt aan op zonedekking, ten minste anderhalve meter tussen u en mij, overal waar we gaan. En ellebogen gebruiken dus.

Jammer dat niet iedereen zijn klemmende adviezen opvolgt. In de buurt wordt veel gevoetbald. Op pleintjes spelen ze kluitjesvoetbal waarbij het coronavirus als op een presenteerblaadje wordt overgedragen. Kan het de youngsters rotten, zij worden toch niet ziek. Dat ze de ziektekiemen na het partijtje voetbal als estafettestokjes overdragen aan mensen die wel kwetsbaar zijn – ach, wat zou het.

Profvoetballers gedragen zich beter. Die houden wc-rollen hoog. Ik wilde dat ook eens proberen, maar verdomd, het klopt, voor de vierde achtereenvolgende dag is er rond twaalven geen toiletpapier te krijgen in de supermarkt. Onze lieve premier heeft alles geprobeerd. Ik zag ‘m staan bij ­Appie Heijn, hij hing de volkse jongen uit door woorden als ‘pleerol’ en ‘poepen’ in de mond te nemen, maar zijn eh, boodschap – stop met hamsteren – wordt niet gehoord.

Zo kwam ik dus op oom Jan. Hij, halve Indo, gebruikte water om zijn kont af te vegen. Bij hem thuis op de wc stond een fles water. Een echo uit mijn jeugd: ‘Jullie Hollanders met je wc-papier’, smaalde hij. Het moment is dichtbij dat ik zijn routine moet volgen.

Oom Jan leeft nog. Drie weken geleden zag ik hem nog live. Ik denk dat dat de laatste keer is geweest. Hij zit dement in een Brabants verpleeg­huis. Niemand mag erbij. Het vergrendelen van verpleeghuizen leidt tot isolatiefoltering van zeer kwetsbare ouderen. Het wachten is op psychische problemen van mantelzorgers die hun partner of ouder een leven lang hebben liefgehad. Alleen in deze opteer ik voor Loekasjenko.

Hugo Borst.