Column: ''Steeds als je denkt dat het niet onbeschofter kan, dan zet Gertjan Verbeek nog een tandje bij''

Vanochtend stond ik bij de bushalte en deed ik maar weer eens mijn Gertjan Verbeek Experiment. Ik zei tegen de man naast mij: ‘U stinkt. Naar lelijk mens! Ik zou graag willen dat u een speciale stink-bus neemt voor lelijke mensen.

Ik zie aan u dat u niets kunt. Waarom staat u hier dan? Omdat u nergens zin in hebt. U wacht op de bus, maar niemand wacht op u. Leg u daarbij neer.’ De man protesteerde. Hij had een vrouw, twee kinderen en vele vrienden. Of ik mijn excuses wilde aanbieden. Daarop zei ik: ‘Nee, want ik ben authentiek’.

Dat is wat Gertjan Verbeek nu al jaren doet. Iedereen die hem maar ook durft aan te kijken authentiek verbaal attaqueren. Het was een tijdje vermakelijk, deze sociaal gemankeerde houtenhuttenbouwer steeds maar weer aan te zien vallen op alles wat tegen hem spreekt, maar inmiddels begint Verbeeks gedrag mij zorgen te baren. Hij lijkt dit jaar volkomen losgezongen van iedere realiteit.

En die realiteit liegt er niet om. Dramatische resultaten in Duitsland, dramatische resultaten bij FC Twente, ruzies met welke journalist dan ook, zijn norse, ongegeneerde aanwezigheid in talkshows en zijn tirades als ook maar één iemand hem aanspreekt op zijn werk. Een baan die hij de laatste jaren aantoonbaar belabberd uitvoert.

Normaal gesproken, in ieder ander bedrijf, voer je dan een functioneringsgesprek met zo’n medewerker. Je zegt: ‘Robbie, je laat al een jaar lang alle potten augurken van de lopende band donderen, je draait de deksels er verkeerd op en je doet rauw varkensvlees in vegetarische maaltijden. Is er iets? Kunnen we wat voor je doen, zodat je wat beter gaat functioneren?’

Dit gebeurt overal, in iedere bedrijfstak, behalve in het betaalde voetbal. En dan heel specifiek vooral niet als de wanprestaties leverende coach Gertjan Verbeek of Louis van Gaal heet. Ik ken journalisten die alleen al bij het idee dat ze een van de twee moeten interviewen hun beige broek langzaam donkerbruin pissen.

Hans Kraay junior kreeg een paar weken geleden ervan langs. Hij probeerde Gertjan Verbeek een vraag te stellen over de gekozen tactiek, maar werd daarna tot op zijn veters afgebrand. Dat lag ook wel een beetje aan Hans zelf, die alleen al in zijn houding op een doodsbange kever leek, klaar om te worden vertrapt. Ik weet niet meer wat hij precies vroeg, maar het ging vooral om de toon.

‘Gertjan, als ik je zo mag noemen, of wil je liever dat ik je anders noem? Geen probleem, hoor. Maar Gertjan, als ik iets mag vragen, dan zou ik willen vragen, als u het niet erg vindt, of die ene man op het middenveld niet een soort van een beetje helemaal niet kan voetballen – en dat kon ik ook niet, dat zeg ik er meteen bij – maar het leek er een soort van op dat u een klein beetje op de verkeerde momenten niet aanviel, maar u mag me met een riem slaan als ik dat verkeerd heb begrepen.’

En dat deed Gertjan Verbeek. Zijn mond was de riem. Hoe durfde Hans zo’n vraag te stellen. Verbeek walgde duidelijk van wat voor hem stond. Hij, Gertjan, God der Verliezers, hij die niet werd begrepen in Rotterdam, waar ze nu nog schaterlachen om wat hij allemaal in een maand wilde veranderen, werd tegengesproken.

Steeds als je denkt dat het niet gekker en onbeschofter kan, dan zet Gertjan nog een tandje bij. Hij schreeuwt steeds harder iedereen omver, omdat hij weet dat hij onkwetsbaar is. De leiding van FC Twente weet hoe het zit. Hij is authentiek. Hij kan niet anders. Zo is hij en hij zal nooit veranderen.

Dat lijkt de grootste tragiek te zijn in Verbeeks leven. Dat hij verandering van karakter als een nederlaag beschouwt. Duizenden FC Twente-supporters kunnen schreeuwen wat ze willen, ze kunnen eisen dat hij niet meer na een voor FC Twente dramatisch verlopen wedstrijd op televisie vijf uur lang de analyticus gaat zitten uithangen, en toch verandert hij niet. Want hij is authentiek.

Vreemd genoeg werkt het bij Gertjan Verbeek nooit omgekeerd. Spelers en journalisten die zich anders gedragen dan hij verwacht, worden geschoffeerd. Blijkbaar mag alleen Gertjan authentiek zijn. En dat wringt steeds meer.

Ik denk dat Gertjan met zijn aanwezigheid in FOX Sports Eretribune het laatste beetje krediet heeft verspeeld. Hij zou van geen enkele speler tolereren dat ze vijf uur in een talkshow gaan zitten. Hij zou zijn ontploft als een speler had gezegd wat hij zei. Dat het soms goed is om te degraderen.

Gertjan is de schaamte al jaren voorbij. Hij zal het niet leuk vinden, maar inmiddels voel ik medelijden als ik naar hem kijk. Die nukkige man, hakken in het gras, klaar om alles omver te bulderen wat te dicht bij hem in de buurt komt. Hij weet het niet meer. Hij kan het niet meer. Al heel lang niet meer. En wij doen met z’n allen of hij het nog wél kan.

Het wordt tijd voor actie. De eerstvolgende journalist die Gertjan Verbeek interviewt, moet eerst lang zwijgen, dan twee stappen naar voren doen, een arm om Gertjan heen leggen en zeggen: ‘Als je wilt huilen, dan mag dat. Op mijn schouder. Kom, huil maar. Laat maar komen.’

Alleen dát kan Gertjan Verbeek nog redden, schokschouderend huilen en daarna met een trillende lip zijn excuses aanbieden aan alle mensen die hij de laatste jaren heeft geschoffeerd.

Nico Dijkshoorn.