Column: ''De linksbuiten van Ajax is een roestige Duitse kabouter''

Bij Ajax zit iets vreselijks in de grond. Een mengsel van as en turf, bedekt met gras, dat langzaam in het linkerbeen van voetballers trekt.

Het vreet eerst je knie weg, de spieren worden omgeleid, je linkervoet gaat anders staan en uiteindelijk heb je als veelbelovende voetballer met een lekkere linkerpoot een been onder je lichaam hangen dat meer lijkt op het rechterbeen van Manke Nelis.

Zoiets moet het zijn. Ik kan geen andere reden verzinnen waarom nu al jarenlang een Duitse dwerg de linksbuiten is van Ajax. Amin Younes weet waarschijnlijk iets vreselijks over Edwin van der Sar of Marc Overmars. Zoiets moet het zijn, dat Younes langs Club Rosita Voor Al Uw Mannenfantasietjes reed en een bestuurder van Ajax naar buiten zag komen. Op geen enkele andere manier is uit te leggen waarom Younes nu al een paar seizoenen als een aangereden parkiet langs de linkerkant van het veld dwarrelt.

Amsterdam was juist altijd trots op zijn grillige linksbuitens. Van keepers zeggen ze dat ze gek zijn, maar linksbuitens zijn gek en briljant. Het lijkt of het in hun hoofd allemaal omgekeerd werkt. Het is geen toeval dat juist over Rob de Wit en Piet Keizer alleen nog maar met natte ogen van ontroering wordt gesproken.
Piet Keizer heb ik nooit in het echt zien voetballen, maar ik ken de beelden en vooral de verhalen. Piet was voor mensen die weleens een boek lazen, Sjaak Swart voor de mensen die koude babipangang aten. Ik heb Jan Wolkers tijdens het programma Zomergasten aan de interviewer Peter van Ingen, een stijve VPRO-journalist, zien uitleggen hoe Piet Keizer tegenstanders passeerde. Jan Wolkers sprak over de linksbuiten van Ajax alsof hij het over een vrouwenlichaam had, volgespoten met slagroom.

Rob de Wit heb ik wél zien voetballen en ik weet nog goed wat mij zo ontroerde. Zijn onvoorspelbaarheid. Het speelse. Dat hij alles leek te doen en leek te kunnen wat er maar in zijn hoofd opkwam. In Robbie de Wit en Piet Keizer voelde je nooit de coach en het wedstrijdplan, maar je zag twee mannen die voetbalden alsof ze diertjes waren. Het ging alle kanten op en het was allemaal oorspronkelijk, speels en niet van tevoren bedacht.
Dat kan helaas niet over Amin Younes worden gezegd. Je kunt op het veld van Ajax in beide linkerhoeken een houten bordje in het gras slaan met daarop de volgende tekst: Oppassen! Hier gaat Younes naar rechts om daarna naast te schieten. Ik kan het inmiddels dromen, de bonkige, driftige bewegingen op de linkerflank, het dreigen naar links, de beweging naar rechts en dan het mislukte schot.

Dat bonkige is misschien het vervelendst. Nooit zie ik eens finesse, een vlaag van genialiteit, een briljante ingeving. Als Younes iemand passeert, ziet het er altijd uit alsof hij probeert voor te dringen in de rij bij IKEA. Het is frommelen. Younes passeert tegenstanders zoals bejaarde Hollandse mensen inhalen op een Duitse snelweg: je ziet het kilometers van tevoren aankomen.

Verdedigers van andere clubs zijn dol op Younes. Ze hoeven niet eindeloos naar beelden te kijken, de coach hoeft niet uren op ze in te praten over de patronen die Younes loopt. Het is heel eenvoudig. Trainers lopen vlak voor de wedstrijd even naar hun rechtsachter en zeggen: ‘Laat hem maar lekker binnendoor komen. Doe maar net alsof je verrast bent.’

Het is inmiddels een van de grote raadsels in het moderne voetbal, de basisplaats van Younes. In de Johan Cruijff Arena zijn de supporters inmiddels zó gewend geraakt aan iets heel slechts en lulligs op links, dat het ze allemaal niet meer uitmaakt. Al laat je Ben Cramer meedoen, het boeit niemand nog ene reet. De linksbuitenpositie bij Ajax is een plek die al jaren niet meer wordt bemand. Al heel lang vliegen er geen oncontroleerbare jonge spelers meer langs de linkerzijlijn en al heel, heel lang lopen er geen spelers meer met de bal aan hun linkervoet het strafschopgebied in.

En dat is vreselijk. Het zegt alles over de huidige stand van zaken in het Nederlandse voetbal. Het lukt Ajax, het grote Ajax, het Ajax dat altijd een neus had voor wild en grillig talent, niet meer een linksbuiten op te leiden. Of te kopen. Maar vooral dat eerste. Natuurlijk, het gonst onder de vaste Ajax-volgers. Ieder jaar hoor je dat er in de jeugd een enorm talentvolle linksbuiten rondloopt. Steeds maar weer hoor je dat ‘er een hele grote aankomt’. Maar ze komen niet. Ze gaan. En niet naar Nederlandse clubs, blijkbaar.

De linksbuiten van Ajax is een roestige Duitse kabouter, die het liefst met rechts naast of over een doel schiet. De linksbuiten van Ajax is ook een voetballer die respect eist en kwaad wordt als mensen durven te vragen waarom hij in godsnaam miljoenen verdient terwijl hij voetbalt alsof hij aan de lopende band werkt. Een NRC-journalist moest afgelopen weekend zijn interview met Amin Younes afbreken omdat hij een vraag durfde te stellen over de vorm van Younes.

Hij kreeg het bekende verontwaardigde antwoord. Die journalist wist niet waarover hij sprak. Was hij bij iedere training? Was hij in de kleedkamer? Hoe kon deze NRC-journalist oordelen over iets waar hij niet bij was? Het is een krankzinnige verwijt dat steeds vaker wordt gebruikt als een speler niet functioneert. De journalist had kunnen antwoorden: ‘Omdat je iedere week voetbalt als een zwangere pony.’
Dat is de stand van zaken. Ajax kan geen linksbuiten opleiden en zet iedere week een rechtsbenige Duitser met 130 gram spiermassa en 20 gram talent op links. Het wordt tijd dat ze het trainingscomplex een andere naam geven. Het Verleden.

Nico Dijkshoorn.





Lees ook het andere voetbalnieuws van vandaag terug op SigaarSnor!
- Uitzending Voetbal Inside van 06-11-2017 trekt 737.000 kijkers
- Spelersvrouwen op Instagram: Nermina Pieters-Mekic (Erik Pieters)





Lees ook het andere voetbalnieuws van gisteren terug op SigaarSnor!
- VI-bardame Escha wederom te bewonderen in sexy fotoshoot
- Column: Willem van Hanegem: ''PSV heeft volop tekortkomingen''