René van der Gijp: ''Mijn zoon en ik maken er het beste van''

René van der Gijp schuift maandagavond weer aan bij Voetbal Inside, anderhalve week na het overlijden van zijn levenspartner Daniëlle Sijthoff (46).

Hoewel zijn leven even 'onwerkelijk' lijkt, gaat het 'op zich wel'. En dus keek hij zondag gewoon met zijn zoon Nicky naar voetbal. ''Je moet door.''

Ja, het is even onwerkelijk dat Daniëlle er niet meer is. Maar René van der Gijp (54) relativeert alles, en dit dus ook. ''Ik zit nu in de auto met Nicky en voor hetzelfde geld let over 10 seconden iemand niet op en is het gedaan met ons. Zo is het gewoon,'' vertelt de voetbalanalist zondagmiddag aan de telefoon. ''Haar dood overvalt me niet. Ik ben iemand die met alles rekening houdt, ook al hoop je natuurlijk dat het aan jouw padje voorbij gaat.''

En dus ploffen vader en zoon, die tot vorige week bij zijn moeder woonde, samen op de bank om Vitesse-Feyenoord te kijken alsof het een gewone zondagmiddag is. ''Hij kan eindeloos voetbal kijken, net als ik,'' zegt René. Een gulle lach volgt: ''Het zou vervelender zijn als ik nu de hele dag Spongebob op zou moeten zetten.''

Voetbal biedt houvast, vindt de oud-international. Daarom schuift hij maandagavond alweer aan bij zijn vrienden van Voetbal Inside. Van der Gijp haalt filosoof René Gude aan, die voor zijn overlijden openhartig sprak in De Wereld Draait Door over zijn terminale ziekte. ''Hij zei dat er een paar dingen zijn waar je je leven wel mee doorkomt, en sport is daar één van. Daar zit alles in: emotie, winnen, verliezen. Neem nou Jan Boskamp, wat zou die man nou moeten als er geen voetbal zou zijn? Naar buiten zitten staren? Nee joh, laat hem lekker Liverpool-Manchester kijken. Dat is zijn leven. Zo is het voor mij ook.''

Mensen maken zich zorgen, merkt hij, nu hij ineens moet zorgen voor de 14-jarige Nicky. Hij haalt er zijn schouders over op. ''Hoe doe je dat met eten? Wassen? Schoonmaken? Lieve schat, ik leef al heel mijn leven alleen. Ik heb overdag zeeën van tijd om mijn was in het trommeltje te stoppen, ik beschik over een stofzuiger en ik kook. Ik maakte al eten voor mijn moeder en nu maak ik extra omdat Nicky bij me woont. Als je alleen woont, zit er ook onrust in je. Met wie ga ik uit eten? Met wie ga ik naar Scheveningen, waar ik een huisje heb? Met wie drink ik nog even een drankje? Nu is het gewoon duidelijk, dat doe ik met Nicky. Ik vind dat wel iets lekkers hebben.''

Die vaderrol valt hem vrij natuurlijk. ''Het scheelt dat het geen ventje meer is van 3, 4 jaar oud. Die kleine is bijna 15, die kan over 2 jaar zijn rijbewijs gaan halen of haal ik 'm over een tijdje om 2 uur 's nachts op uit de Crazy Piano's. Het is een puber, maar al wel een redelijk volwassen knul. We maken er het beste van.''

Het afscheid van Daniëlle afgelopen donderdag was 'goed, mooi'. ''Ik heb me er niet te veel mee bemoeid, ik heb het aan Nicky overgelaten. Hoe hij het wilde, wie hij erbij wilde hebben. Van mijn kant was er maar een klein clubje. Mario Been bijvoorbeeld, en Maarten Spanjer. Het was goed zo.''

Het enige dat nog door zijn hoofd spookt, is die ijzige schreeuw van zijn zoon vrijdagochtend 4 maart, nadat hij zijn moeder levenloos in bed aantrof terwijl haar wekker maar af bleef gaan. ''Hij belde me: papa, papa, ze zijn mama aan het reanimeren. Die schreeuw van wanhoop... man. Hij heeft zelfs nog met zijn moeder lopen slepen. Hij moest haar van de mensen van 112 uit bed halen, dat was nodig, maar toch.'' Daniëlle bleek uren eerder, om 2 uur 's nachts, al overleden. René zucht: ''Het is haast misdadig wat hij heeft moeten meemaken.''

Maar, benadrukt hij, aan zijn eigen verdriet komt hij ook toe. Al is hij nu eenmaal niet het type dat z'n dekbed over zijn hoofd trekt en zich afsluit van de wereld. ,,Die andere kleine van mij, de oudste (Sanny, 25 jaar, red.) had lymfeklierkanker en daar zijn we ook doorheen gekomen. Je moet door,'' zegt Van der Gijp met een iets zachtere stem. ,,Ik heb ongelooflijk veel steun aan mijn beste vriend Casper (van Eijck, red.), die is professor en heeft langer op school gezeten dan wij allemaal bij elkaar. Het is fijn om een mens met gezond verstand naast je te hebben, daar vertel ik mijn verhaal liever aan dan tegen zomaar een buurvrouw of iemand die me aanspreekt in een restaurant, begrijp je?''


bron: AD