Column: ''Ik zit me op zo’n zondagmid­dag gewoon op te vreten''

'Er zijn nu ongetwijfeld weer mensen die zeggen: Willem zit weer te zaniken en negatief te doen over zijn club, lekkere Feyenoorder is dat. Het is juist omdát het me aan het hart gaat, dat ik zeg wat ik zie.'

Het kwam natuurlijk niet als een verrassing. Iedere vaste kijker zat erop te wachten. Sterker nog, het zou raar zijn geweest als de heren het níet hadden gedaan, gezien hun geschiedenis. Achter de schermen was ook iedereen op de hoogte, te oordelen naar de beeldfragmenten die klaar stonden om op het juiste moment ingestart te worden.

Al jaren vind ik dat Feyenoord tekortschiet in zijn voetbal. Maar toch zijn ze er in geslaagd een keer kampioen te worden. Ik ben er nog steeds niet achter hoe dat nou mogelijk is geweest, als je de huidige ellende ziet. Iemand zei me gisteren: ‘Willem, je moet gewoon anders kijken naar hoe kampioenschappen worden gewonnen in Nederland’. Het is de laatste jaren al voldoende om je goed te organiseren en als team te knokken. En als het dan ook nog een beetje meezit, kan het zomaar jouw jaar worden in deze kwaliteitsarme eredivisie.

Maar ja, zelfs de boel een beetje fatsoenlijk organiseren, met bal en zonder bal, dat lukte het huidige Feyenoord niet tegen De Graafschap en Trencín. Iedereen die ook maar een beetje gevoetbald heeft, weet dat het middenveld het hart van je elftal is. Nou, bij Feyenoord gebeurde daar twee keer helemaal niks. Het lag telkens helemaal open voor de tegenstander. Dat er een keer een gat valt, is niet erg, maar vul het dan op door van achteruit door te schuiven. Maar ook daarvandaan kwam niks. Van Persie en Berghuis konden het ook niet forceren. Van Berghuis viel het me tegen dat ie het in Trencín na twee minuten al opgaf.

Er zijn nu ongetwijfeld weer mensen die zeggen: Willem zit weer te zaniken en negatief te doen over zijn club, lekkere Feyenoorder is dat. Maar ik zal het nog een keer uitleggen: het is juist omdát het me aan het hart gaat, dat ik zeg wat ik zie. Ik zit me op zo’n zondagmiddag gewoon op te vreten en te denken: wat doen die gasten doordeweeks op het veld? Ik zou dat zo graag een keer zien, maar je mag tegenwoordig helemaal geen training meer bekijken. Ik denk dat ik ook snap waarom.

Ik zou zo graag zien dat er een idee achter zit als ik Feyenoord zie spelen. Simpele dingen moeten toch goed kunnen gaan. Zoals dat je voorin nooit met vier man op één lijn moeten komen te staan. Er kan toch wel iemand zijn die ervoor zorgt dat je één spits hebt en twee, drie man die ‘eronder’ komen. Dus vanuit de beweging. En niet er al staan. Ook bij Ajax deden ze dat verkeerd zaterdag in hun eerste competitiewedstrijd. En daar zegt ook niemand: ‘Hé, zullen we dat eens anders doen.’

Vorige week zei ik: het zou abnormaal zijn als Ajax geen kampioen wordt met hun materiaal. Maar eerlijk is eerlijk, PSV tegen Utrecht, hoe die spelers met elkaar omgaan en met elkaar bezig zijn, daar zie je wél het trainingswerk van doordeweeks aan af. En ze hebben die kleine Lozano. Die heeft iets extra’s, waardoor de rest bereid is nóg een stapje meer te doen. Ik dicht Ajax nog steeds de meeste kwaliteit toe, maar het wordt echt een strijd om de titel met PSV.

Gelukkig genoot ik gistermiddag toch nog van twee spelers die ik hoog heb zitten. Ondanks alle aankopen bij Liverpool speelde Georginio Wijnaldum ‘gewoon’ in de basis bij de competitiestart. En Myron Boadu startte en scoorde bij AZ. Hij is één van die jonge talenten uit de winnende EK-lichting van Oranje onder 17 waar ik blij van word. Een echte voetballer, Boadu, en een normaal persoon. Net als bijvoorbeeld Ryan Gravenberch bij Ajax, ook uit dat EK-team. Ik hoop dat ik het nog mag meemaken dat die gasten doorbreken en dat het met ons voetbal weer de goede kant op gaat.

Willem van Hanegem.